Natura 2000 staat onder druk, er is minder geld voor de Ecologische Hoofdstructuur, en wat gebeurt er terwijl Bleker en de natuurorganisaties over straat rollen? De wolf komt Nederland binnengehuppeld. Gewoon helemaal uit zichzelf, zonder dat er tientallen verbindingsgebieden werden aangelegd, zonder dat de rode loper was gestofzuigd. De wensdroom van natuurminnend Nederland komt uit: een echte vleeseter die plaats neemt bovenaan de voedselketen.

En als hij nu nog even een paar kilometers door rent richting de Oostvaarderplassen kan hij daar deze winter nog met zijn collega’s een potje bingen op uitgehongerde herten. Dan zijn die wolven binnen de kortste keren obees, maar hoeft Bleker tenminste niet meer eindeloos met Graus en Thieme te soebatten over wanneer er bijgevoerd of neergeschoten moet worden. De dieren sterven nog steeds een gruwelijke dood, maar levend uit elkaar gescheurd worden is toch anders. Dan is het puur natuur, een prachtig schouwspel, rauwe wildernis, reageerbuiswildernis dat wel, maar toch, net echt.

Het is een aandoenlijk verhaal, dat van de Oostvaardersplassen. Een stuk Nederland moest worden ‘teruggegeven’ aan de natuur, een stuk dat we nota bene zelf hadden drooggelegd. Maar hoe moest die natuur eruitzien? De natuur zelf heeft er geen mening over. Die streeft niet naar biodiversiteit, geeft niet om een uitstervende soort of dierenleed.

Dus besloot een mens hoe de natuur eruit moest zien. Die mens was Frans Vera. Frans Vera bedacht dat het een Europees oerlandschap moest worden, want zo was het voor de komst van de mens tenslotte ook. Terug naar vroeger (toen alles beter was).

Ik vraag me af wat er straks gebeurt als al die obese wolven zich als konijnen gaan voortplanten. Mogen ze dan doorjagen totdat een andere soort dreigt uit te sterven? Vinden we dat dan ‘natuurlijk’? Wat als de wolven een virus krijgen en doodgaan? Mag dat? En wat als na de komst van de wolf de Oostvaardersplassen helemaal niet meer op vroeger lijken? Als de natuur anders beslist dan Frans Vera? Als het één grote kale bende wordt? Er alleen maar brandnetels groeien? Mag ongerepte natuur zo lelijk zijn? Of is dat iets te veel natuur naar onze smaak?

Het gaat niet zo goed met mijn aandelen. Vanaf 2007 kocht ik er maandelijks een paar. Dat was namelijk een verstandige manier om je vermogen op te bouwen, zo leerde ik van de babyboomgeneratie. Op de beurzen groeide je geld hard. Tussen 1997 en 2008 verdubbelde het, ondanks dat de AEX tussen 2001 en 2003 hard zakte. Het devies was: nooit verkopen, altijd blijven bijkopen vooral als ‘het bloed door de straten loopt’, want uiteindelijk stijgt het altijd weer.

Tot nu toe gaat het niet zo goed dus. Ik sta 20 procent in de min. Mijn vermogen kent een moeizame start.

Gelukkig leerde ik over die andere manier hoe je je vermogen kon opbouwen. Bakstenen kopen. Een huis was een uitstekende belegging en je kon er ook nog eens in wonen, superhandig. Je moest een grote lening afsluiten, maar de rente was aftrekbaar en de banken stonden in de rij om je een hypotheek te geven, zeker omdat je toch meestal binnen een jaar na je afstuderen een vast contract had. Je kon veel meer lenen dan de waarde van je huis en aflossen was niet nodig. Logisch, de huizenprijzen stegen uiteindelijk altijd.

Ik wacht even met kopen totdat dat weer waar is.

En ach, als alles tegenviel, dan had je altijd je pensioen nog. Wie heeft er vermogen nodig als je in het beste pensioenstelsel van de wereld meedoet? Je werkt er één dag per week voor, maar dan heb je ook een pensioen dat altijd meegroeit met de inflatie. Je hoefde je geen zorgen te maken, zo leerde ik, pensioenfondsen hadden allerlei stabiele beleggingen (zoals obligaties van eurolanden), en grote buffers – mocht het tegenzitten.

En als echt alles tegenzat, de inflatie 2 procent was, de buffers razendsnel leeg raakten, dan kon je altijd nog terugvallen op de solidariteit. De jongere generatie. Die werken rustig een dagje extra zodat jij je, in je dure huis, met al je vermogen, geen enkele zorgen hoeft te maken over koopkracht.

En zij dan? Moet die generatie zich dan geen zorgen maken? Welnee. De geschiedenis leert dat elke generatie weer een beetje rijker wordt dan zijn ouders. Uiteindelijk gaat het altijd allemaal vanzelf weer groeien.

Het kan zijn dat één of andere Ahmadinejad-adept nu over mijn burgerservicenummer beschikt met bijbehorend wachtwoord. Misschien kent hij ook de precieze toedracht van de diefstal van mijn fiets waarvan ik vorige maand online aangifte deed met DigiD. Met de kennis van nu kon ik in juli niet weten of ik nou aangifte deed bij de Politie Amsterdam-Amstelland of bij de Iraanse Revolutionaire Garde.

Misschien moet ik er wakker van liggen, van dit DigiNotar-gedoe, maar het lukt me nauwelijks. Als alle fietsen openstaan, wat is dan de kans dat ze precies de mijne stelen? En als ze mijn persoonsgegevens hebben, samen met die van miljoenen anderen, wat kunnen ze er dan mee daar in Iran?

Misschien geef ik niet genoeg om mijn burgerservicenummer. Om mezelf een beetje bezorgd te maken bezoek ik de website www.stop-identiteitsfraude.nl. Identiteitsfraude is de enige grote ramp die ik kan bedenken als gevolg van deze grote hack. Ik lees de waargebeurde verhalen. Sven (27) had ineens een telefoonrekening van 13.000 euro nadat zijn portemonnee was gestolen. Nu heeft hij een BKR-registratie en kan hij geen huis kopen. Van Anne (34) werd een loonstrookje gestolen, er werden drie kredieten op haar naam afgesloten. Op de naam van Niels (34) werd een graafmachine gehuurd nadat zijn identiteitskaart werd gestolen.

Het maakt niet veel indruk op me. Alle genoemde voorbeelden zijn ouderwets: de criminele stiefbroer die zich telkens voor jou uitgeeft. Een rancuneuze ex die met je auto tien keer op hoge snelheid langs een flitspaal rijdt. Een frauduleuze buurman die in je oud-papier rondneust. Problemen van alle tijden. Kent iemand een geval van echte schade door zo’n massale database-hack? Heeft Sony echt iemand schadeloos moeten stellen toen er tientallen miljoenen creditcardgegevens uit de PlayStation-database werden gestolen?

Het is denkbaar dat ik lijd aan die typische onverschilligheid over privacy van mijn generatie. Maar buiten de mogelijkheid van massale identiteitsfraude zie ik niet in wat die gegevens waard zijn. En ach, zo’n massale identiteitsfraude is uiteindelijk ook heel simpel te repareren. Een centrale database met vingerafdrukken, en je bent er zo weer vanaf.

Egmond aan Zee. Het grootste melkzuurbacteriecongres ter wereld. Eerst vond ik het jammer dat het niet in Doha was, of in Tokio, maar eigenlijk deert het niet. We komen niet buiten en er zijn geen ramen. In het congreshotel schuifelen honderden mensen vier dagen lang over één groot aansluitend stuk rood tapijt van het ontbijtbuffet, naar de presentatiezaal, langs de posters van de studenten naar de workshops, terug naar het buffet, nog een paar flashtalks en dan over datzelfde tapijt weer naar bed.

Buiten schijnt het te stormen. Binnen luistert het publiek naar iemand die heeft gerekend aan yoghurt. In yoghurt groeien twee bacteriën, als Peppi en Kokki: Thermophilus en Bulgaricus. De wetenschapper probeert de afhankelijkheid van de twee bacteriën te modelleren om de fermentatie nog beter te begrijpen. Een fascinerend product, yoghurt. We weten steeds meer. We weten hoe je de textuur romiger maakt, minder zuur, of zuurder, en hoe de bacteriën reageren als het té zuur wordt.

Vier dagen lang praten we over melkzuurbacteriën in zuurdesemdeeg, over gezondheidsbevorderende melkzuurbacteriën, hoe je met speciale melkzuurbacteriën kaas kunt beschermen tegen bederf. En in elke inleiding komt de consument even naar voren. Het is nu eenmaal toegepast onderzoek. De consument wil kwaliteit en veiligheid, hij wil dat producten langer houdbaar zijn en hij wil vooral niet sterven aan lysteria- of salmonella-infecties. En daarom doen we dit allemaal.

Soms ben ik bang dat we te lang binnen zijn gebleven. Dat onze consument een verzinsel is. Dat de echte consument langzaam aversie ontwikkelt tegen fantastisch voedsel. Dat hij eigenlijk wil dat de boter gekarnd wordt door een vrouw met vieze handen en een schort voor. Dat de appels beschimmelen, de friet lelijk gesneden is en het vlees oxideert waar je bij staat. Biologisch, organisch, daar moet je niet te veel aan willen rekenen. Dat is slecht voor de smaak.

Ach, we houden de gordijnen gewoon dicht en blijven nog even op ons rode tapijt. De consument trekt heus wel weer bij. Ooit zal hij het leren waarderen, het vernuft, de brille, de jarenlange toewijding die in zijn voedsel schuilgaat.

Het heeft iets ontzettend rijks om in Europa zo te juichen bij de Arabische lente. Iets ontzettend onbezorgds en welvarends. Vlak voor onze deur veranderen drie min of meer stabiele landen in één grote chaos. 100 miljoen mensen met als enige vertegenwoordiging zwakke, slecht georganiseerde overgangsraden. En wij vinden het prachtig, we gunnen de bevolking terecht net zoveel vrijheid als we zelf hebben.

Soms denk ik dat we ons massaal onaantastbaar wanen in Europa. In het machtsvacuüm dat in Noord-Afrika in rap tempo ontstaat, kan meer misgaan dan goed. Pogingen tot democratisch bestuur kunnen zwakke leiders opleveren, met weinig steun binnen leger of bevolking. Alles is mogelijk: golven van staatsgrepen, burgeroorlogen, extremistische cellen die floreren, en nieuwe islamitische revoluties ontketenen. Een intensiverende Afrikaanse volksverhuizing richting Europa terwijl Zuid-Europa bij gebrek aan middelen, de stroom bootjes nauwelijks nog kan weren. En dan nieuwe golven anti-islamisme in Europa, koranverbrandingen, brandstichting in moskeeën en uiteindelijk een nieuwe maffe Libische dictator die het nodig vindt om de moslims in Europa te beschermen. En dan oorlog.

Het is maar een rampscenario. Een scenario om te illustreren dat de Arabische Lente in heel veel opzichten vooral een verontrustende ontwikkeling is voor de stabiliteit in Europa. Maar we liggen er niet wakker van. Vreugde overheerst. We zijn blij voor de Egyptenaren, de Tunesiërs, de Libiërs en we bidden dat het de Syriërs ook lukt. Wij vinden hun vrijheidsstrijd, hun mensenrechten belangrijker dan ons Europees belang bij een vredig, olieleverend, Israël met rust latend, vluchtelingen tegenhoudend Noord-Afrika. En dat is een hele goede eigenschap.

Toch vrees ik dat die eigenschap niet komt door een soort intrinsieke goedheid van de Europese mens, maar dat het een gevolg is van de onvermijdelijke naïviteit die na 60 jaar vrede en voorspoed zich diep nestelt in een bevolking. Als kinderen staan we te kijken hoe de economie in elkaar klapt, verbaasd dat welvaart niet per definitie oneindig door groeit. Zijn we vergeten dat alles ook kapot kan? Dat het omkeerbaar is, de welvaart? De vrede?