Die Nicolette Kluijver, daar is toch iets mis mee. Ze werd verkozen tot ‘Meest Sexy Vegetariër 2011’. Een prijs van Wakker Dier die bedoeld is om vegetariërs van hun geitenwollensokken-imago af te helpen. Apetrots was Nicolette. Al op heel vroege leeftijd werd ze vegetariër. Ze woonde vroeger namelijk naast een slachthuis. Het gekrijs dat daar vandaan kwam en de epiphany dat het stukje kip op haar bord ook daadwerkelijk een dier was geweest, leidde ertoe dat ze al heel jong besloot om een vrome geheelonthouder te worden – een principekwestie.

En zap, we zien Nicolette als presentatrice van BNN-show Spuiten en slikken een lijntje coke weghakken in een warenhuis. Grappig, kijken hoe het winkelend publiek reageert. Zo is Nicolette: in voor alles, niet preuts, lekker ruimdenkend en vooral no judgement. Of het nou over ghb, lsd of xtc gaat, ze behandelt objectief de voor- en nadelen, proeft, snuift en slikt er wat van en laat vervolgens de keuze aan de kijker.

Cocaïne dus ook, het meest verwoestende, ontwrichtende product wat je kunt bedenken. Het heeft misschien niet direct dierenleed tot gevolg, maar het poeder vaagt wel hele Zuid-Amerikaanse volksstammen weg, maakt steden als Ciudad Juárez tot gevaarlijker gebied dan Afghanistan, koopt wapens voor de FARC, Taliban, Al Qaeda die daarmee op hun beurt hele landen ontwrichten en zorgde in de afgelopen vijf jaar in Mexico alleen al voor 50.000 doden, waarvan ongeveer 1000 kinderen. Als er ook maar een greintje geweten in je lijf zit, als er ook maar een piepklein brokje bewuste consument in jou aanwezig is, dan snuif je geen cocaïne. Maar Nicolette propt het kennelijk zonder grote gewetensbezwaren in haar neus. Lijntje, geintje, gezellig, lekker ruimdenkend. Geen probleem, zolang je er niet te veel van gebruikt, en zolang het maar niet versneden is met vlees.

Ja, zegt ze op de radio na het winnen van haar prijs, ze vindt het vooral belangrijk om bij te dragen aan de bewustwording omtrent vlees. Dat mensen een keer nadenken waar dat biefstukje vandaan komt, hoe afschuwelijk de productie wel niet is, hoeveel leed zo’n kippenpootje veroorzaakt.

Ik sta op het keurig gemaaide grasveld van Columbia University. De universiteitsgebouwen hier in New York lijken wel Griekse tempels, bombastisch, grotesk, met pilaren die tot de hemel rijken. Hier gooien jaarlijks 12.000 studenten een baret in de lucht. Hun masterdiploma kost ze ongeveer 200.000 euro aan collegegeld. Twintig keer zoveel als mijn eigen Delftse diploma, maar waarschijnlijk niet eens twee keer zo waardevol. Ik ben dolblij dat ik hier niet heb gestudeerd.

‘s Avonds lees ik online dat het kabinet misschien de basisbeurs wil afschaffen. Het gerucht heeft onmiddellijk academische gejammer tot gevolg. EenVandaag vindt zelfs een studentenvakbondsleider bereid om het afschaffen van deze beurs “de doodsteek” voor het hoger onderwijs te noemen. Jawel, de doodsteek. Want zonder uitkering zijn veel minder mensen bereid om te studeren. Zelfs niet als ze het geld kunnen lenen van de staat tegen uitzonderlijk lage rente en de garantie krijgen dat ze niets hoeven terug te betalen mochten ze ondanks hun studie werkeloos blijven.

Het blijft vreemd: terwijl ze zich op Columbia University financieel ten gronde richten voor een diploma, moeten we in Nederland de studenten aan hun haren naar de universiteit trekken. Geld toegeven en vooral niet teveel aan motivatie, inzet, haast of collegegeld terugvragen. In Nederland ga je alleen maar niet studeren als je dat echt nadrukkelijk niet wilt of als het je aan de pure hersencapaciteit ontbreekt (en dan is er meestal ook nog wel een mouw aan te passen).

Onze kenniseconomie houdt in dat we onze collegezalen volledig volproppen met mensen die zo weinig interesse hebben in een opleiding dat ze alleen met een financieel lokmiddel tot studie bereid zijn. En dan nog kijken we verbaasd op als we het volgende gat in de kwaliteit van onze diploma’s moeten dichten. Terwijl de studenten op Columbia University bedelen om extra feedback, nota bene zelf extra studie-avonden organiseren, vragen mijn studenten in Nederland regelmatig of dit practicum echt alweer tot vier uur moet duren?

Amerika is misschien wat duur. Maar ik had heel graag iets meer betaald voor een opleiding.

Dit weekend heb ik een kerstboom opgetuigd en dat is heel bijzonder. Wij hadden thuis namelijk geen boom, want wij zijn Joods en het niet hebben van een boom is een belangrijk onderdeel van de Joodse identiteit. Chanoeklaas kan nog nét, maar het kindeke Jezus heeft geen plek in het Jodendom, en daarom is Kerst uit den boze en een kerstboom ook.

Ik herinner me dat het bijzonder was op school. Géén boom hebben, geen kerstverlichting, geen familiefeest. En het was heerlijk om bijzonder te zijn. Mijn vader had, net als alle andere Joodse dokters, dienst bij het ziekenhuis en wij keken thuis in pyjama naar de Gremlins. Gezellig, zonder boom. Sommige andere Joodse families kwamen wel samen met Kerst, maar alleen omdat dat handig was omdat iedereen toch vrij was en nadrukkelijk NIET om Kerst te vieren en oké, er stond misschien een schaaltje kerstkransjes op tafel maar die waren in de aanbieding en het betekende niets.

Dat krampachtige is niet alleen iets Joods. Heel veel minderheden klampen zich vast aan hun cultuur, aan wat er wel bij hoort, aan wat er niet bij hoort. De meest ouderwetse Nederlanders vind je in Canada, de meest ouderwetse Britten wonen in Zimbabwe. Nederlandse Marokkanen zijn vaak veel bewuster Marokkaans dan de Marokkanen in Marokko. Omdat ze hun best ervoor doen. Omdat ze hun identiteit willen behouden. Dat is de tragiek van de minderheid: triviale zaken als geen boom hebben worden ineens belangrijk. Een boom is niet zomaar een boom, een boom staat voor assimilatie. En assimilatie betekent dat je achterkleinkinderen niet meer weten dat ze Joods zijn, laat staan wat dat inhoudt. Assimilatie betekent dat dat handjevol Jodendom dat overbleef na de oorlog ook definitief oplost in de massa. Dan sijpelen we weg, dan verdwijnen we alsnog.

Toch wilde ik een boom. Ik vind kerstballen mooi en ik vind dat je ook Joods kan zijn met boom. Het voelt nog wel een beetje ongemakkelijk. Ik ga er niet echt ontspannen mee om. Je weet tenslotte nooit wat zo’n boom voor gevolgen kan hebben.

Het is lastig kiezen tussen de prostaatkankerbestrijding, voedselbanken, kunstprojecten, zielige Somalische honden, zielige Somalische mensen. Het is december, ik lijd aan een warm hart maar waar moet ik in godsnaam mijn geld aan schenken? Ik kan schoon drinkwater aanschaffen, klamboes, aids-medicatie. Ik kan aan Wikipedia doneren om de site onafhankelijk en gratis online te houden zodat iedereen met een internetaansluiting over alle kennis ter wereld kan beschikken. Ook best een goed doel.

Iedereen heeft geld nodig. Zelfs de BKB Academie vraagt om uw bijdrage. De BKB Academie is een soort school voor hoogopgeleide schattige politiek correcte atheïstische D66-jongetjes en -meisjes. Zij hebben uw bijdrage nodig voor hun reis naar Amerika om de verkiezingscampagnes te volgen. Dat vinden ze interessant. Hoe de rest van de wereld van die reis profiteert is onduidelijk, maar het zou jammer zijn als het allemaal niet door kon gaan. Uw donatie is ook daar keihard nodig!

Ik ben het een beetje verleerd, het schenken. In vorige jaren schonk ik wel een iets, aan Serious Request, of Haïti, of Darfur, maar dan verdubbelde de overheid dat bedrag. Heel genereus, met belastinggeld. Dat vond ik dubbelop dus nam ik me voor om maar de helft te geven, en later schonk ik, op anderhalve liter bloed per jaar na, helemaal niets meer. De overheid nam die taak op zich. Die nam mijn geld en gaf het aan arme mensen, zieke mensen, oude mensen, onrechtvaardige behandelde mensen, gevluchte mensen, werkeloze mensen en misschien ook wel een beetje aan lieve BKB-kinderen die héééél graag twee weken naar Amerika willen.

Maar nu dit kabinet bezuinigt op liefdadigheid, neem ik dat warme gevoel dat schenken oplevert graag weer op me. Ik heb de site bekeken, het lijken mij stuk voor stuk goede mensen, intelligent, succesvol en de meeste zijn ook nog eens heel knap, zag ik. Ze gaan overduidelijk stuk voor stuk hele mooie carrières tegemoet. En ach, als ik ze nou echt heel gelukkig kan maken met een beetje geld, dan kunnen die aids-baby’s toch wel een jaartje wachten? Ik krijg er nu al een warm gevoel van.