Waar blijft Rob Riemen? Waarom is Thomas von der Dunk zo stil? Waarom worden er geen scripties geschreven die parallellen trekken met huiveringwekkende dictatoriale regimes? Waarom gilt er niemand dat hij gaat emigreren? Waarom waarschuwt VNO-NCW niet voor de internationale reputatie van Nederland?

Omdat niet de PVV, maar de SP nu de grootste partij is (althans, in de parallelle werkelijkheid van TNS-NIPO en de Hond). En waar we over elkaar heen struikelen om de nazistische elementen bij de PVV aan te wijzen, mag de SP zich al decennialang kritiekloos wentelen in het communistische gedachtegoed en bijbehorende symboliek. Heus, je kunt iemand in de eerste helft van de 20ste eeuw misschien nog een flirt met de romantische idealen van Lenin en Mao vergeven. Maar toen de SP zijn marxistisch-leninistische beginselprogramma presenteerde, hadden die idealen al lang en breed tientallen miljoenen wereldwijd over de kling gejaagd.

Maar zelfs nu duikt de Mao-leus „Durf te strijden, durf te winnen” nog regelmatig op, in actiemateriaal, op de websites, in de Tweets van Harry van Bommel. En ook de vijfpuntige communisme ster draagt de SP nog met trots in het logo. Een ster die voor velen symbool staat voor de goelag, voor de Stasi, voor angst. De PVV zou niet durven.

De SP mag dan officieel het maoïsme vaarwel gezegd hebben, de stank hangt er nog altijd. Hoe ze de eigen partij hebben georganiseerd bijvoorbeeld. Normale Kamerleden dragen ongeveer 3 à 4 procent van hun inkomen af aan hun partij. Maar bij de SP krijgt fractiediscipline een geheel nieuwe definitie. Salaris van de volksvertegenwoordigers stort de staat gewoon regelrecht in de SP-kas. De inmiddels steenrijke partij besluit vervolgens hoeveel zakgeld een politicus nodig heeft. „De idealen van kleine inkomensverschillen belijden we niet alleen met de mond”, zo legt de partij dat uit.

Het is een voorproefje van de praktische implicaties van de SP-visie: zoveel mogelijk geld stroomt naar de staat via hoge belastingen. En daarna besluit de staat in al haar wijsheid wat redelijke vergoedingen zijn voor het werk van het volk. Om het beeld compleet te maken: dissidenten van dit beleid werden tot nu toe meedogenloos geroyeerd. Het is in het landsbelang dat deze partij zo ver mogelijk van de macht verwijderd blijft.

Dit zouden wel eens de laatste dagen van Griekenland in de eurozone kunnen zijn. Europa dreigt met faillissement als het land niet onmiddellijk het minimumloon omlaag gooit, ambtenaren ontslaat en bedrijven privatiseert. Voordat u medelijden krijgt met al die harde maatregelen (je weet het nooit, de SP staat op 33 zetels…) wil ik u graag het verhaal vertellen van Andreas Georgiou.

U kent de voorgeschiedenis. „De situatie rooskleurig voorstellen” was het understatement van de eeuw. Griekenland loog zichzelf de euro in. Het begrotingstekort was niet alleen te hoog, nee, Griekenland was niet eens in staat een begrotingstekort uit te rekenen.

Zelfs toen de Grieken in 2009 zeiden: „Grapje, het begrotingstekort is eigenlijk 12,7 procent” waren dat opnieuw gefingeerde getallen. Griekenland had geen flauw benul. De ultieme technocraat werd aangesteld als chef statistiek. Andreas Georgiou kreeg de opdracht om eindelijk een degelijk begrotingstekort uit te rekenen. Dat bleek niet eenvoudig; basale informatie ontbrak. Het was volstrekt onduidelijk wat er wel en niet bij de Griekse overheid hoorde. Het was gissen hoeveel Grieken er zo vriendelijk zouden zijn om belasting te betalen, of hoeveel Grieken er überhaupt waren. Na maandenlang peuteren lukte het Georgiou om een cijfer te presenteren. 15,8 procent. De Europese statistici waren tevreden. Dit was eindelijk dat saaie apolitieke ‘Klaas Knot-type’ dat het vertrouwen in Griekenland kon herstellen.

Maar in Griekenland waren ze minder blij. Het bestuur van het instituut wilde over het getal stemmen. Ja, stemmen, alsof het bestuur van het KNMI over de jaarlijkse neerslag wil stemmen. Toen Georgiou dit weigerde, gingen de medewerkers staken. Economen met spandoeken, wiskundigen die het gebouw bezetten. Daarna volgden manipulaties, dreigementen, er lekten privé e-mails uit. En toen kwam het strafrechtelijk onderzoek naar een mogelijke „breach of faith against the state”. Georgiou, de enige die Europa de waarheid durfde te vertellen, riskeert een levenslange gevangenisstraf.

Wat hadden we dan verwacht? Dat het liegen en bedriegen over de cijfers tijdens de toetreding een uitzondering was? Dat de euro Griekenland zou omtoveren in een verantwoordelijke volwassen staat? Het was een illusie. Griekenland valt op geen enkele manier te vertrouwen. Er is maar één toekomst voor dat land, die van de drachme.