Het is een geschiedenis die zich vrijwel ongewijzigd herhaalt:

Er is werk dat Nederlanders niet willen doen, in de tuinbouw, in de fabriek, in de schoonmaak. En er zijn grote groepen buitenlanders die daarvoor naar Nederland komen. 2011 was een nieuw recordjaar voor immigratie, de groei komt vooral uit Oost en Zuid Europa.

Het politieke midden verwelkomt de nieuwe allochtoon met open armen, want de politici hebben idealen. Vroeger heetten die idealen multiculturalisme, nu gaan die idealen over een grenzeloos Europa maar het komt allemaal op hetzelfde neer: de nieuwe allochtoon is een verrijking van Nederland. Dus worden er geen taaleisen gesteld, geen integratie gevraagd, dat is allemaal niet nodig want wederom lijkt het Nederlandse bestuur ervan overtuigd dat de immigrant vanzelf weer naar huis gaat. Verder kunnen we niet eens taaleisen stellen omdat onze Europese eenheidsidealen hebben geleid tot wetgeving die de vrije vestiging van Oost Europeanen verzekert.

Ondertussen, in de achterstandswijk is er wel degelijk overlast. Wéér zien Nederlanders hun buurten transformeren: daklozen, uitpuilende flats, alcoholmisbruik, afval op straat, ouders die geen Nederland spreken, leerlingen met een fikse taalachterstand. En ook al werkt het overgrote deel van de nieuwe allochtonen nu nog wel, de stijging in de WW, de WAO en de bijstand is tekenend, net als de oververtegenwoordiging in de criminaliteitscijfers. Nederland is zichzelf in hoog tempo aan het opzadelen met een geheel nieuwe allochtone onderklasse.

En omdat niemand, maar ook echt niemand, iets geleerd lijkt te hebben van Pim Fortuyn en het multiculturele drama, laat de politiek dit onderwerp wederom volledig rechts liggen, waar Wilders het op een wanstaltige manier oppakt. De wonden van het vorige integratiedebacle zijn nog niet geheeld en wéér distantieert de politiek inclusief hoogopgeleide aanhang zich in hoge snelheid van de rest van het Nederlandse volk, omdat ze drukker zijn met het ridiculiseren van meldpunten dan met het onderkennen van de onderliggende ergernissen.

En ja, ditmaal blijven we gevrijwaard van de debatten over moskee, hoofddoek en nationale identiteit, maar je ziet het al van ver aankomen: over tien jaar verklaren de partijleiders van Nederland één voor één dat die ideale samenleving die ze ooit voor ogen hadden mislukt is.