Deze dagen houd ik mijn telefoon goed in de gaten. Ik check even als ik op de tram wacht, of in het lab, tussen twee experimenten door. Dan kijk ik op Twitter of er nieuws is en wat allerlei columnisten, politici, politiek commentatoren en verslaggevers daarvan vinden. Dat is deels uit interesse, deels uit angst dat ik tijdens mijn promotieonderzoek in een lab waar altijd Sky Radio aanstaat en ik louter omringd word door monomane wetenschappers uit Oostenrijk en Pakistan en Purmerend, van alles mis. Ik vrees dat straks mijn expertise op het gebied van het metabolisme van melkzuurbacteriën niet voldoet om de ontwikkelingen rond het Catshuis te duiden.

Dus lees ik. Ik lees terwijl ik op de centrifuge sta te wachten. Op Twitter denkt iemand dat het één groot toneelstuk is: “de Catshuis onderhandelingen gaan door tot verkiezingen niet reëel meer zijn, dan laten ze het klappen”. Iemand anders denkt dat het draait om framing: “het is voor de oppositie electoraal handiger om Wilders neer te zetten als de echte machthebber”. En weer iemand anders beweert heuse deap throat informatie te hebben. Volgens hem zou Rutte Wilders hebben gedreigd met verkiezingen, ‘en dan geef ik jou de schuld’.

Ik stop de cellen uit de centrifuge in een andere buis. Nu ben ik benieuwd hoe ze zich gedragen als ik ze ineens aan zuurstof blootstel. Voor deze bacteriën is zuurstof giftig. Maar vandaag werk ik met mutanten, ze missen een stukje DNA. Mijn hypothese is dat ze daardoor minder gevoelig zijn. Maar het zal wel niet. Ik heb al minstens tien mutanten getest en ze hadden allemaal evenveel last van de zuurstof. Mijn hypotheses komen nooit uit.

Ik test de cellen. Het duurt ongeveer vijf minuten en omdat ik het zo spannend vind wat er in Den Haag gebeurt, kijk ik weer op mijn telefoon. Daar zegt iemand dat CDA en PVV het kabinet heus niet gaan laten vallen want ze staan er bijzonder slecht voor in de peilingen. Anderen wijzen erop dat Frits Wester erop wijst dat voor een nieuwe coalitie PVV en SP natuurlijk onmiddellijk afvallen en dat VVD met CDA, D66 en GroenLinks wel willen hervormen, maar dat het onduidelijk is wat de PvdA wil. En dat de huizenmarkt dan waarschijnlijk het breekpunt zal worden. Of anders ontwikkelingshulp.

En ineens realiseer ik me dat ik in geen tijden op Twitter iets inhoudelijks heb gezien over ontwikkelingshulp. Dat er überhaupt die hele dag nog geen Tweet van belang gepasseerd is. Alsof een heel leger aan hoogopgeleide bekwame invloedrijke mensen in een openbare chatbox bijna onophoudelijk een soap aan het becommentariëren is. En slecht ook. Alleen over de poppetjes, de peilingen, de show. Alsof Twitter een soort eeuwig voortdurende talkshow is, met minder samenhang en diepgang of humor dan de gemiddelde aflevering van dat voetbalkletsprogramma op SBS6. Op woensdag “moeilijke fase”-dag, slaan de twitteraars elkaar om de oren met de meest ingenieuze scenario’s waarin de altijd aanwezig veronderstelde heimelijke belangen van iedere partij kapot worden geanalyseerd. De dag erna bekvecht men over wie correct had voorspeld dat er helemaal geen Catshuis-catastrofe zou komen. Het is diepe intellectuele armoede.

Ondertussen blijkt de mutant toch beduidend minder last te hebben van zuurstof dan de gewone cellen. Ik heb het drie keer gemeten, ik heb de statistiek erop los gelaten en het is significant. Dat stukje DNA heeft blijkbaar een grote invloed op de zuurstofgevoeligheid van de bacterie. Geen ruis, geen vermoeden, het is echt.

Op weg naar huis klopt een collega me op de rug. Ze hoorde net het ANP-journaal op Sky Radio langskomen. “Zo, spannend in Den Haag. Genoeg stof voor je column, lijkt me.”

Ze moest eens weten.