Dit zouden wel eens de laatste dagen van Griekenland in de eurozone kunnen zijn. Europa dreigt met faillissement als het land niet onmiddellijk het minimumloon omlaag gooit, ambtenaren ontslaat en bedrijven privatiseert. Voordat u medelijden krijgt met al die harde maatregelen (je weet het nooit, de SP staat op 33 zetels…) wil ik u graag het verhaal vertellen van Andreas Georgiou.

U kent de voorgeschiedenis. „De situatie rooskleurig voorstellen” was het understatement van de eeuw. Griekenland loog zichzelf de euro in. Het begrotingstekort was niet alleen te hoog, nee, Griekenland was niet eens in staat een begrotingstekort uit te rekenen.

Zelfs toen de Grieken in 2009 zeiden: „Grapje, het begrotingstekort is eigenlijk 12,7 procent” waren dat opnieuw gefingeerde getallen. Griekenland had geen flauw benul. De ultieme technocraat werd aangesteld als chef statistiek. Andreas Georgiou kreeg de opdracht om eindelijk een degelijk begrotingstekort uit te rekenen. Dat bleek niet eenvoudig; basale informatie ontbrak. Het was volstrekt onduidelijk wat er wel en niet bij de Griekse overheid hoorde. Het was gissen hoeveel Grieken er zo vriendelijk zouden zijn om belasting te betalen, of hoeveel Grieken er überhaupt waren. Na maandenlang peuteren lukte het Georgiou om een cijfer te presenteren. 15,8 procent. De Europese statistici waren tevreden. Dit was eindelijk dat saaie apolitieke ‘Klaas Knot-type’ dat het vertrouwen in Griekenland kon herstellen.

Maar in Griekenland waren ze minder blij. Het bestuur van het instituut wilde over het getal stemmen. Ja, stemmen, alsof het bestuur van het KNMI over de jaarlijkse neerslag wil stemmen. Toen Georgiou dit weigerde, gingen de medewerkers staken. Economen met spandoeken, wiskundigen die het gebouw bezetten. Daarna volgden manipulaties, dreigementen, er lekten privé e-mails uit. En toen kwam het strafrechtelijk onderzoek naar een mogelijke „breach of faith against the state”. Georgiou, de enige die Europa de waarheid durfde te vertellen, riskeert een levenslange gevangenisstraf.

Wat hadden we dan verwacht? Dat het liegen en bedriegen over de cijfers tijdens de toetreding een uitzondering was? Dat de euro Griekenland zou omtoveren in een verantwoordelijke volwassen staat? Het was een illusie. Griekenland valt op geen enkele manier te vertrouwen. Er is maar één toekomst voor dat land, die van de drachme.