In juli 2014 verhuisde ik met man en kat naar St. Louis. Dat is een nogal willekeurige stad in een nogal willekeurige staat aan de Mississippi in hartje VS, waar toevallig een uitstekende onderzoeksgroep zich bezig hield met precies dezelfde vraag waar ik mij ook mee bezig wilde houden.

De Joodse gemeente had ik snel gevonden. En in korte tijd ontdekte ik veel. Hier vijf dingen die ik leerde:

1. Anders dan bij een Nederlandse Joodse gemeente ben ik nog niet één keer gevraagd in een commissie te zitten, stoelen klaar te zetten, een cake te bakken of een Facebook-event te maken. Weet je wie dat namelijk doen? Medewerkers. Echte, betaalde medewerkers. Ik ken nu drie leeftijdsgenoten die fulltime in dienst zijn van een Joodse organisatie. Jewish Leadership is hier geen vrijwilligerswerk.

2. Anders dan in Nederlands Jodendom is het me nog niet één keer gelukt ergens voor te betalen. Ik heb het een aantal keer geprobeerd, maar het was nadrukkelijk niet de bedoeling dat we ook maar één dollar zouden neerleggen voor de film, het Indiase buffet, of de toetjesfietsroute. Voor een benefietavond met een loterij hebben we nog een poging gedaan door veel loten te kopen. Maar zelfs dat mislukte jammerlijk toen we de jackpot wonnen.

Ergens voelt het ongemakkelijk. Ik weet niet of u de ontwikkelingen in Ferguson een beetje heeft gevolgd, maar als ik rondkijk in deze streek kan ik betere doelen bedenken dan een gratis toetjesfietsroute voor een hoogopgeleide werkende blanke vrouw als ik.

3. Er zijn echt ontzettend veel Joden in de VS. En toch zijn ze hier, net als in Nederland, continue als de dood dat jonge Joden van hun achtergrond vervreemden en nooit meer terugkomen. Alleen is de oplossing in de VS om heel veel geld, bier en dj’s richting de vermiste generatie te smijten. In Nederland is de oplossing om jonge Joden zoveel mogelijk in besturen en commissies te sleuren, om ze vervolgens elke week drie uur te laten vergaderen met gepensioneerden. Tot nu toe bevalt de eerste optie me beter.

4. In tegenstelling tot Nederlandse rabbijnen zie je Amerikaanse rabbijnen ook wel eens in de media als het niet over antisemitisme of Israel gaat. De rabbijnen van de reform gemeente werden na de dood van de ongewapende zwarte tiener Michael Brown een aantal weken nauwelijks in de synagoge gesignaleerd, omdat ze het te druk hadden met vredesliederen zingen in Ferguson en melkpakken leeg gieten in de betraangasde ogen van demonstrerende leden. Ik vond het ook wat overdreven. Maar van Nederlandse rabbijnen hoor je wel weer heel weinig. Behalve dan dat ze antisemitisme stom vinden en Israel tof.

5. Joodse jongerenorganisaties praten hier trouwens ook wel eens over iets anders dan religie, of antisemitisme, of Israel.

Tegelijkertijd lijkt het er op dat ze hier echt in God geloven.

Opzienbarend.