Donderdag was “Salvamos Excalibur” trending op Twitter. Spaans voor “Red Excalibur”. Excalibur is niet een dorpje in Syrië. Excalibur is geen journalist in de wachtrij voor onthoofding. Excalibur is zelfs geen Liberiaans Ebola-besmet jongetje dat sterft in een troosteloze kliniek zonder laatste kus of omhelzing. Excalibur is het hondje van een Ebola-besmette Spaanse verpleegkundige die wordt geëuthanaseerd omdat hij mogelijk het virus bij zich draagt. Veertig dierenactivisten demonstreerden samen voor het huis van de vrouw tegen deze beslissing. Op Facebook sprak men over een atrocity, men citeerde Ghandi, een online petitie kreeg 300.000 handtekeningen.
Zo werkt de wereld. Er kunnen duizenden mensen in West Afrikanen een gruwelijke dood sterven, met minimale verontwaardiging, ophef of ook maar een gezellige landelijke actie met BN’ers tot gevolg. Maar zodra een Europees hondje slachtoffer wordt, is Twitter ineens wakker, ook al is de dood van het dier aanzienlijk humaner dan die van de slachtoffers in Liberia en Sierra Leone.
Het leven is niet eerlijk.
Wist u dat Amerika nu in Irak voor de zoveelste keer met zijn eigen wapens wordt bestreden? U heeft daar vast weleens eerder iemand met zo’n “oh ironie” stemmetje, achterover leunend in zijn stoel, vol hoon over horen oreren. Hoe de VS Osama bin Laden geld en wapens gaf om tegen het Sovjetleger te strijden. Hoe de VS Sadam Hoessein geld en wapens gaf in de oorlog tegen postrevolutionair Iran. En weer neemt de VS het op tegen zijn eigen Humvee’s, tanks en ander wapentuig. Ooit gedoneerd als poging om een solide en professioneel Iraaks leger op touw te zetten. Nu in handen van IS. Oh ironie.
Sinds dinsdag doen Nederlandse F16’s mee in de Westers/Arabische coalitie tegen IS. Op dat kabinetsbesluit is het ook weer bijzonder makkelijk schieten. Het is roekeloos, ondoordacht, contraproductief, zo klinkt het van alle kanten. Alsof je met een paar F16’s een terroristische beweging klein krijgt. En wat is eigenlijk de rechtvaardiging van dit wapengekletter? Waarom IS? Waarom niet Noord-Korea, of de Centraal Afrikaanse Republiek, of Congo? Carolien Roelants maakt zich in haar column in NRC boos over het feit dat we Assad niet bombarderen, die zeker tien keer zoveel mensen heeft vermoord. “Een belangrijk verschil met de kalief is dat Assad (vermeende) tegenstanders niet op video doodmaakt maar achter de muren van zijn gevangenissen.”
Ik ben het niet met haar eens. Het belangrijkste verschil tussen Assad en IS is dat Assad geen Amerikanen de kop afhakt. Assad heeft het niet over een wereldwijde Jihad. Assad zweert niet dat hij elke ongelovige op aarde zal afslachten. Assad heeft niet de ambitie om Rome en Spanje te veroveren. Assad is een veel kleinere bedreiging voor het Westen.
Zoals ik al zei: het leven is oneerlijk. IS mag jarenlang ongestoord aanslagen plegen in Irak en duizenden van onze Arabische medemensen vermoorden, maar pas als ze een blanke onthoofden komen wij in actie. Telkens weer, lijken de mensen te vergeten dat er in de wereld van gewapende conflicten geen rechtvaardigheid te bekennen is. En dat ook niemand daar naar streeft. Dat de Westerse en Arabische jachtvliegtuigen niet als universele rechter optreden, niet alle stoute mensen wereldwijd een bom op de kop gooien, maar voor eigen belang bombarderen, met zoveel mogelijk strategisch resultaat, met zo min mogelijk onnodige slachtoffers en negatieve publiciteit, zonder al teveel ruzie te krijgen met landen wiens steun nodig is, en liefst ook zonder dat er over tien jaar een kabinet over hoeft te struikelen. Dat is de strategie. Dat is wat we hier nu zien.
We denken aan onszelf, we zijn opportunistisch. Pragmatisch. Het is lelijk, maar het is niet anders. Het leek destijds een aardig idee om Osama bin Laden en Saddam Hoessein te bewapenen omdat ze streden tegen de grootste vijanden van het westen. Net als we nu luchtsteun geven aan de Koerden. Niet omdat we ze zo lief vinden, maar gewoon omdat we een gezamenlijke vijand hebben en zij de enige enigszins betrouwbare en georganiseerde “boots on the ground” zijn. Als de Koerden straks verder gaan met hun onafhankelijkheidsstrijd, dan trekt het Westen net zo snel zijn handen er weer van af. Turkije moet nu eenmaal te vriend worden gehouden.
Misschien wist u het allemaal al, maar het leek me belangrijk om nog eens te benadrukken: Het is allemaal puur opportunisme. Er is geen rechtvaardigheid. Wij geven om ons. Om wat dichtbij is. Om wat we kennen. Om borstkanker, om ALS, niet om malaria of Ebola. We willen weten of er Nederlanders aan boord waren. We willen weten wat de kans is dat er een aanslag in Den Haag plaatsvindt, niet in Bagdad.
Het is niet erg. We zijn net als alle andere mensen.