En? Wat zei je deze zomer tegen Hertz, of Avis, of Europcar, toen ze je vroegen of je die 700 euro eigen risico van je huurauto wilde afkopen?

Je was net aangekomen op een klein vliegveld op een vakantie-eiland. Je stond in zo’n wit hokje op een grote parkeerplaats. Je was moe, oververhit, je oren zaten dicht, eventuele kinderen jengelden, je zag er tegenop om met een onbekende auto in een onbekend land te rijden. Het kostte maar 15 euro per dag. En een buurman had je eerder verteld dat ze als gekken reden. Op Internet las je dat elke auto in dit land wel een deukje had. Je had maar twee weken vakantie. Je wilde niet wakker liggen van die 700 euro eigen risico.

Doe maar, zei je waarschijnlijk. Zo gaat dat nu eenmaal. Voordat je het vliegveld verlaten hebt, ben je al opgelicht. Elke dag een ongelukje van 15 euro, equivalent aan eens in de zeven weken een ongeluk van 700 euro. Voor je gemoedsrust.

Maak je geen zorgen. Je hoeft je er niet slecht over te voelen. Iedereen laat zich continu oplichten. De meeste Nederlanders gaan alleen nog maar op reis in een stalen harnas van verzekeringen. Er is vergoeding voor een camera die gestolen wordt, voor als je de fruitschaal van je appartement kapot laat vallen, voor het risico dat je een tandenborstel en onderbroek moet aanschaffen als je bagage kwijtraakt. Elk calamiteitje is dichtgetimmerd. Als je een vliegticket boekt via Expedia, kun je ook daar weer kiezen voor extra reisverzekering. Gewoon voor algemene calamiteiten, waar je waarschijnlijk al via drie andere polissen voor verzekerd bent. Als je ook die verzekering hebt weten te omzeilen vraagt een schermpje “U gaat nu onverzekerd op reis. Wilt u doorgaan?” Ik voel me een kamikazepiloot.

We accepteren geen enkel risico meer. In een gemiddeld Nederlands huishouden kun je tegenwoordig zorgeloos de smartphone door de flatscreen heen smijten en de Nespresso over de laptop gieten, zonder een centje pijn. Elk schermpje heeft zijn eigen premietje en zijn eigen aura van onaantastbaarheid. De overheid profiteert daar volop van mee, de assurantiebelastingen zijn sinds vorig jaar 21%.

Verzekeringsmaatschappijen doen de consument geloven dat je geen polis koopt, maar een talisman, dat al die verschrikkelijke dingen gewoon niet meer gebeuren als je verzekerd bent. Dat als je een reisverzekering aanschaft, je vakantie niet meer in het water kan vallen. Dat je door annuleringsverzekering, je reis nooit meer hoeft af te zeggen. Dat je door je overlijdensrisicoverzekering niet meer dood gaat. Dat is ook de reden waarom je je alleen kan verzekeren tegen onkosten bij negatieve dingen, diefstal, schade, het risico dat je begraven moet worden. Er bestaat bij mijn weten geen verzekering voor het risico dat je op een dag tot over je oren verliefd wordt en een bruiloft van 20.000 euro moet bekostigen. Terwijl de kans dat dat je overkomt toch aanzienlijk is. Zo’n verzekering verkoopt voor geen meter. Verliefdheid jaagt niet zoveel angst aan.

Deze afgelopen maand, waarin Nederlanders weer eens massaal hun vakantie-angsten voor veel te veel geld afkochten, was er nieuws uit verzekeringsland: we blijken jaarlijks voor een geschat bedrag van 900 miljoen euro te frauderen bij de verzekeringsmaatschappij. Van elke zes euro die er wordt uitgekeerd, is er één oplichterij. Kennelijk hebben Nederlanders er niet zo’n probleem mee om te frauderen. Als je een nieuwe iPhone wilt, smijt je hem in de rivier en geef je hem als gestolen op. Simpel.

Toch is het opvallend. Waarom steelt de gemiddelde Nederlander niet uit de supermarkt, maar heeft hij kennelijk weinig gewetensbezwaren bij het oplichten van de verzekering? Ik weet het niet zeker. Maar misschien heeft het iets te maken met het feit dat een aanzienlijk deel van de omzet in de verzekeringsmarkt wordt gegenereerd door het misbruiken van de zwakke plekken bij de consument. Misschien is het een koekje van eigen deeg.