Heeft u de beelden gezien? Dat lichaam in de straten van Bengazi. De ogen zijn nog iets geopend. De lippen zijn donker, het gezicht heeft die afschuwelijke grijsblauwe kleur van de dood die intreedt. Onder het omhoog geschoven witte T-shirt is een dunne stervende buik te zien. Alleen die typisch naar achter gekamde donkergrijze haren, zo’n Mitt Romney coup, herinnert eraan dat hij een ambassadeur was, een Amerikaanse diplomaat. Chris Stevens. Een man die vanaf dag één de Libische opstand tegen Kadaffi steunde en een belangrijke rol speelde in het installeren van de no-fly zone boven Libië.
We zappen naar een week later in Brussel. Een officieel bezoek van zogenaamde parlementariërs (u mag hier gniffelen) van Saudi-Arabië en Oman aan het Europees Parlement. Obligaat en algemeen is het korte statement van de voorzitter, Martin Schulz, over het geweld van de afgelopen dagen. Letterlijk: “Violence is never the solution to nothing”. Daarna begint hij aan een lange uitgebreide veroordeling van één of ander obscuur filmpje waarin de profeet Mohammed belachelijk wordt gemaakt en dat schijnbaar de directe aanleiding voor de aanvallen op de ambassade en de dood van Stevens.
“Humiliating” herhaalt hij meerdere malen. Voor de duidelijkheid: dan heeft hij het over het filmpje, niet over de moord. Zo’n dode ambassadeur is natuurlijk niet leuk, maar beledigingen zijn ook geen pretje. “Hoe voorkom je dat dit soort blasfemische films verschijnen?” vraagt een journalist. “You will never be able to control everybody”, antwoordt Schulz, alsof hij dat jammer vindt.
Dat is telkens weer geestig. Terwijl in de woorden van Schulz doorklinkt dat hij best bereid is de vrijheid van meningsuiting te beperken voor blasfemische filmpjes, werkt het in de Arabische wereld juist andersom. Daar is het gevaarlijk om kritiek te uiten op de corruptie, het leger, de islam, maar is het geen enkel probleem als het volk zich bezig houdt met het beledigen van andere religies. Vooral Jodenhaat is er populair. In de Arabische wereld circuleert een eindeloze stroom aan antisemitische filmpjes, televisieprogramma’s, boeken en artikelen met allerhande verhaaltjes: Joden (met haakneuzen, duivelse blik in de ogen en klauwen in plaats van handen) zouden voor hun rituelen het bloed van onschuldige moslims gebruiken. Joden zouden massaal het World Trade Centre verlaten hebben voor de aanslag. Joden zouden de Holocaust bij elkaar hebben gefantaseerd. Op nationale Egyptische televisie wordt een “Candid Camera” filmpje getoond waarin onwetende Egyptische deelnemers in woede ontsteken als blijkt dat ze niet geïnterviewd worden door de Duitse maar door de Israëlische televisie. Zelfs op Facebook-pagina’s tegen het vermaledijde filmpje ebt de aandacht om de haverklap weg naar foto´s van mensen met keppeltjes en pijpenkrullen die Islamitische vrouwen aan hun hoofddoek trekken of met vuurwapens in de weer zijn. (Let wel: Joden hadden weinig met dit filmpje te maken. Al weet je dat natuurlijk nooit zeker). Dit speelt zich niet alleen af in de lager sociaaleconomische kringen of in de Palestijnse wereld. Jodenhaat is een vast onderdeel van het intellectuele, religieuze en culturele discours in de Arabische wereld. Assad mag dan in Syrië al bijna 30.000 moslimbroeders hebben omgebracht, het enige echte kwaad is en blijft Joods.
We zappen terug naar Schulz in Brussel met de twee Arabieren naast zich. Het is erg lief van hem hoor, om zo’n filmpje te veroordelen dat drie hoog achter op YouTube staat. Maar in de wereld van die twee Arabieren naast hem hoef je veel minder lang te zoeken om dit soort haat te vinden, tegen Joden, Christenen, Amerikanen, homo’s. Daar zijn dat soort dingen mainstream. Niks om je voor te schamen, zolang je een goed moslim bent.
Er is maar één ding dat echt een veroordeling verdiende op die persconferentie. Dat is de stuitende hypocrisie van de Arabische wereld.