De afgelopen weken zag ik drie films: één over de introductie van statistiek in het baseball, één over de opstand van Amerikaanse zwarte dienstmeisjes en één over het leven van Margaret Thatcher. Drie films, drie verhalen en toch smaakten ze allemaal min of meer hetzelfde. De scenarist wringt en trekt en buigt het verhaal net zolang totdat de verhaallijnen hetzelfde ritme volgen: eerst gaat alles bijna kapot, dan gaat alles écht bijna kapot, dan lijkt alles kapot te zijn en dan loopt het toch nog goed af.
Ze kunnen dat trucje honderd keren herhalen, ik blijf het geloven. Na vijf shots van Lady Thatcher in haar dienstauto die wordt belaagd door een woedende menigte mijnwerkers, weet ik het zeker: ze gaat roemloos ten onder. Ooit dacht ik dat de Looney Tunes écht hun basketbalwedstrijd gingen verliezen tegen het Mean Team. En nu, vijftien jaar later ben ik halverwege “the Iron Lady” ervan overtuigd dat Engeland de Falklandoorlog gaat verliezen, ook al wéét ik dat het niet zo is.
Scenaristen gebruiken in hun films de media om het geloofwaardig te maken. Die beelden van journalisten, tv-presentatoren, het radiocommentaar tijdens de wedstrijd, een shot waarin tien kranten één voor één op een stapel worden gegooid met onheilspellende koppen. Dat zijn de sterkste beelden, die maken het overtuigend.
Als je het zo bekijkt is het ook weer niet zo heel moeilijk om elk verhaal in dat format te krijgen. De tientallen berichten van dit weekend over de “vrije val” van de PVV in de peilingen (5 zetels verlies) kun je makkelijk gebruiken voor het “ondergang moment” van de grote Geert Wilders film. “PVV verliest zijn glans”, “PVV op zijn retour”, “Is Wilders nu écht te ver gegaan?” Hetzelfde geldt voor de Nederlandse cultuursector, de natuur, de kenniseconomie, de democratie, Bruin I, weet u nog? De Nederlandse rechtstaat is al honderd keer doodverklaard. Begeleid door een beetje zware muziek, kun je zelfs al wel een scène in elkaar timmeren waarin je overtuigend de huidige oorlogsdreiging in Europa kunt neerzetten.
Met zoveel apocalyptisch geklets is het misschien helemaal niet zo lastig om een spannende film te maken.