Een beetje wetenschappelijke ondersteuning over hoe een regering zich moet gedragen tijdens een crisis zou zeer welkom zijn. Maar de economen zijn net zo verdeeld als de politici.

John Maynard Keynes is 65 jaar dood, maar men vecht over zijn gedachtegoed alsof het gisteren werd gepubliceerd. Keynes-aanhangers geloven dat overheden in tijden van crisis de economie kunnen stimuleren door geld uit te geven, zoals het vorige kabinet deed en zoals Obama nu doet. Anti-Keynesianen geloven vooral dat er in crisistijd moet worden bezuinigd, omdat bezuinigingen vertrouwen wekken.

Je kunt voorspellen welke politicus welke kant kiest in dit Keynes-debat. Links wil uitgeven, rechts wil bezuinigen, same old same old. Beide kampen kunnen kiezen uit verschillende economische zwaargewichten om hun mening te onderbouwen. Beide kampen trekken onderzoeksresultaten onder de handen van wetenschappers vandaan om er elkaar mee om de oren te slaan.

Het onderzoek van Alberto Alesina, bijvoorbeeld, Harvard-econoom. Hij concludeerde dat bezuinigingen over het algemeen resulteren in economische groei. Onderzoek dat Keynes aanvalt. Het werd dus talloze malen bejubeld, veracht, en uit zijn verband gerukt. De Jager en Merkel gebruikten het als onderbouwing voor hun bezuinigingen, terwijl het als onbetrouwbaar werd weggezet door iemand als Paul Krugman of het voornamelijk Keynes-gezinde IMF. Typisch.

In de economie kunnen twee hoogleraren exact hetzelfde onderzoek bestuderen, exact dezelfde literatuur lezen, maar dit volstrekt tegengesteld beoordelen. De één zegt bezuinigen, de ander zegt investeren. Moeten we dat zien als wetenschappelijke conclusie? Of is economie dan ook maar een mening?

En durven die hoogleraren nog weleens last te hebben van voortschrijdend inzicht? Durven uitgesproken anti-Keynesianen nog wel over te lopen naar de andere kant als de onderzoeksresultaten ze daartoe dwingen? Ik betwijfel het. Het zou me niets verbazen als er na deze crisis heel wat Roos Vonkjes in de economie blijken rond te lopen.