Ik moet eerlijk bekennen dat ik aanvankelijk ook niets van het nieuws uit Keulen geloofde. Een georganiseerde aanrandingsbende? Wie heeft daar ooit van gehoord? En dan die 100 aangiften. Hoe staat dat in verhouding tot een gemiddelde carnavalsnacht? Dat “Arabische uiterlijk” leek helemaal verdacht. Het klonk mij allemaal teveel “Geldermalsen” in de oren. Teveel “onze vrouwen moeten straks zeker allemaal boerka’s aan”. Dom geklep van types die ook beweerden dat Marianne Vaatstra door een asielzoeker was vermoord.
Dat was mijn “politiek correcte” brein dat begin deze week actief was. Mijn “de Correspondent” brein, mijn “next checkt dat verhaal straks helemaal kapot”-brein. Dat is mijn brein dat denkt: als het stof gaat liggen en GeenStijl en de Dagelijkse Standaard en de Telegraaf hun plasje hebben gedaan lees ik over twee weken één of andere 5000 woorden tellende analyse van dat “voorbij de waan van de dag” groepje pijprokers dat met tien statistieken, grafieken en voetnoten uitlegt dat mijn wereld nog dezelfde is en mijn PC-brein gelijk heeft. Rob Wijnberg schrijft afgelopen donderdag nog min of meer dat iedereen zijn klep moet houden totdat een diepgravend onderzoek de volledige toedracht van het incident aan het licht heeft gebracht. “Doorlopen mensen. Kalmte bewaren. Stop die boosheid maar even in een laatje ergens. Laat ons de boel eerst eens rustig analyseren.”
Maar die feiten waren eigenlijk al best wel bekend. Van slachtoffers. Van Midden Oosten correspondenten die zo’n massa-aanranding wel degelijk herkenden van het Tahrirplein. Maar ook van bronnen binnen de politie. Daar bestond kennelijk zoveel woede over de eerste berichtgeving dat er van drie kanten werd gelekt dat het wél duidelijk was om wie het ging. Dat er wél persoonsgegevens zijn gecontroleerd en aanhoudingen verricht. En dat het in meerderheid ging om mannen met een “migrationshintergrund”. Asielzoekers. Op de vrijdag dat ik dit typ zijn er welgeteld 2 Duitsers onder de 31 verdachten.
Tijd om de pijp even weg te leggen, lieve vrienden. Onze wereld is veranderd en dat moeten we onder ogen zien. Angela Merkel heeft in één jaar 1.1 miljoen asielzoekers geïmporteerd. Mensen uit homo-, Joden- en vrouwenhatende landen. En de kans is groot dat ze dit keer nog slechter gaan integreren in de samenleving, omdat ze domweg genoeg kritische massa hebben om nooit uit hun eigen taal en cultuurbubbeltje te hoeven treden. Dat doet wat met je land, met wijken, met scholen, met burgers, met politie. Het zou heel goed kunnen dat wij hier de eerste ingrijpende gevolgen van dit reusachtige sociale experiment hebben gezien. Het nieuwe Duitsland. Met een nieuwe generatie jonge immigranten, waarvan een aanzienlijk deel geen enkele boodschap heeft aan politieagenten of andere autoriteiten. Die de regie op een stationsplein kunnen overnemen, elke vrouw vogelvrij kunnen verklaren, en terloops hun goedbedoelende hardwerkende landgenoten en geloofsgenoten, een nog slechtere naam en positie bezorgen.
Mijn pijprokende leeftijdsgenoten op hun academische sociaalwetenschappelijke troontjes zullen ook nu nog wachten op hun eigen statistieken. Op feiten en cijfers die wél bevallen. Die laten zien dat al die immigranten een verrijking zijn. Dat het echt nog steeds voornamelijk blanke blonde Duitsers zijn die aanranden en verkrachten. Dat het volstrekt irrationeel en incorrect is om als vrouw bang moet zijn op oudjaarsavond op een stationsplein maar dat je pas gevaar loopt zodra je thuis bent en naast je eigen echtgenoot op de bank plaats neemt.
En zo zijn er nog honderden feitjes op te zoeken die zorgen dat het PC-brein nooit uit hoeft. Je kunt ook nu nog een 5000 woorden tellende analyses schrijven over hoe immigratie puur economisch gezien nog steeds een fantastisch idee is voor een land als Duitsland wiens economie snakt naar jonge arbeiders. Daar zijn wij dol op, op dat soort cijfers.
Maar de grote les die we hier leren is dat die cijfers soms de deur uit moeten. Dat het tijd is om de nieuwe realiteit onder ogen te zien. Want al die economische voordelen kunnen in de prullenbak op het moment dat de openbare orde en veiligheid dusdanig wordt ondermijnd zoals met oud en nieuw in Keulen gebeurde. Zo’n gebeurtenis heeft enorme effecten op het gevoel van veiligheid, van rechtvaardigheid, op de sociale cohesie. Wat doet het met de economie als een aanzienlijk deel van de burgers zich door niets of niemand meer vertegenwoordigt voelt? Wat gebeurt er met een land als er straks rassenrellen uitbreken, aanslagen op moskeeën en synagogen worden gepleegd, als er slagvelden plaatsvinden tussen Pegida-aanhangers en antifascisten? Als je regering drie keer op rij valt omdat één of andere instabiele neofascistische anti-islam partij teveel stemmen krijgt.
Ik vermoed dat dat niet te berekenen is. Ik denk dat we tot in de eeuwigheid op die cijfers moeten wachten.